حضرت نرگس را زماني كه دختر بود و در روم زندگي مي كرد «مليكه» مي ناميدند و مادرش از فرزندان حواريون حضرت عيسي مسيح بود كه به اين طريق اين بزرگ بانوي اسلام نسبت، به شمعون وصي عيسي بن مريم مي برد.

او از همان دوران جواني، خواندن و نوشتن را دوست مي داشت و به خوبي خطوط را مي دانست و به زبان عربي نيز آشنا بود و هنگامي كه از روم، وارد سرزمين مسلمانان شد، خود را «نرگس» خواند، تا زماني كه به حضرت مهدي عليه السلام حامله شد «صيقل» ناميده شد چرا كه نور فرزندش از پيشاني مادر مي درخشيد و مولود سامرا، حتي پيش از تولدش كه مي رفت جهان هستي را تا قيامت قيامش نورباران كند، جلوه اي از جمال بي مثالش را در پيشاني نرگس خاتون به تجلي نشسته بود و مادر از روزي كه حامل آن حجت حق گشته بود جلوه اي ديگر و حسني صد افزون يافته بود و حسن يوسف زهرا عليهاالسلام از جبين پاكش جلوه گر بود و نامهاي زيبايي چون نرگس و سوسن و ريحانه و صيقل و... همه حاكي از آن نورند و هر يك



[ صفحه 105]



مفسر آن آخرين سوره از كتاب تكوين حق تعالي است.

حضرت نرگس خاتون چنان دل به مهر ابو محمد امام عسكري عليه السلام داده بود كه گويي زهراي بتول عليهاالسلام بود كه مهر مولا علي عليه السلام را در دل به كمال و تمام داشت و با وجود پسرش مهدي موعود عجل الله تعالي فرجه الشريف هم تحمل فراق شوهرش را تقبل نمي كرد و با جد و التماس از شوهرش و مقتدا و امامش مي خواست كه دعا كند پس از او زنده نماند. چنين نيز شد، او در روزگار امام ابو محمد عسكري عليه السلام در سرزمين سامرا چشم از سراي خاكي بست و در اوج ملكوت اعلي مأوا گزيد.

امروزه مزار مبارك نرگس خاتون، پشت ضريح مقدس امام حسن عسكري عليه السلام واقع شده است و بر لوح زرين مرقدش نوشته شده: «هذا قبر ام محمد» اينجا قبر مادر محمد (مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف) است. [1] .