در تاريخ تولد آن حضرت و مكان ولادت ايشان اختلافاتي وجود دارد، اما اكثر مورخين برآنند كه ايشان در ربيع الآخر سال 232 هجري در مدينه تولد يافته اند. [1] .

بر اين اساس عمر شريف آن حضرت در هنگام آمدن امام هادي عليه السلام به عراق چهار سال و چند ماه مي باشد.

در حدود سن بيست سالگي آن حضرت، برادر بزرگتر ايشان محمد دار فاني را وداع گفت و ايشان در غم او بسيار اندوهناك شدند.

در رجب سال 254 در شهر سامرا پدر آن حضرت در سن چهل سالگي بر اثر مسموميت وفات يافت، و نزد امام هادي عليه السلام جز فرزندش كسي حاضر نبود [2] ، امام در پشت جنازه پدر پابرهنه راه مي رفت.

بر اين اساس امام چندين سال از خلافت متوكل و ساير خلفاي عباسي بعد از او را درك كرده و در تمام سالها در كنار پدر حاضر بوده است، اما تاريخ چيزي از عملكرد ايشان در اين سالها را نشان نمي دهد، گويا در پرتو ولي زمان خودش هيچ عملي را انجام نمي داده است.

دليل اصلي كه مي توان بر اين امر اقامه نمود آن است كه خلفاي عباسي شنيده بودند آخرين امام شيعه بنيان ظلم را درهم مي كوبد و زمين



[ صفحه 10]



را از عدل و داد پر مي كند، براي جلوگيري از تولد چنين فرزندي به هر اقدامي دست مي زدند، از اين رو امام از معرفي فرزندش در ملأ عام امتناع داشت، و تنها براي افراد خاص چنين امري را ابراز مي كرد.

اولين حاكمي كه امام در دوران امامت با او هم عصر بود معتز عباسي بود كه در هفتم محرم سال 252 هجري در سامرا به خلافت رسيد، و در بيست و هفتم رجب سال 255 از خلافت خلع و سپس كشته شد.

بعد از او ابوعبدالله محمد بن واثق بن معتصم بن هارون الرشيد ملقب به المهتدي بالله به خلافت رسيد، او نيز در روز سه شنبه شانزدهم رجب سال 256 به قتل رسيد.

آنگاه معتمد عباسي در سن بيست و پنج سالگي به خلافت رسيد و توسط او امام به شهادت رسيد.