آن امام همام گاه به بيان افراد نمونه و برتر و همين طور افراد بدتر غير مستقيم انتظار خويش را از شيعيان ابراز مي دارد كه جزء بهترين ها باشيد، و آنان را اينگونه معرفي مي نمايد: «اورع الناس من وقف عند الشبهة، اعبد الناس من اقام علي الفرائض، ازهد الناس من ترك الحرام، اشد الناس اجتهادا من ترك الذنوب [1] ; پارساترين مردم كسي است كه در شبهات توقف كند، عابدترين مردم كسي است كه واجبات را به جا آورد، زاهدترين مردم كسي است كه از حرام دوري كند و كوشاترين مردم كسي است كه گناهان را ترك كند.»

در مقابل بدترين ها را نيز معرفي مي كند تا شيعيان آگاهانه يا ناآگاهانه جزء آن افراد قرار نگيرند، در حديثي آن حضرت فرمود: «بئس العبد، عبد يكون ذا وجهين وذالسانين يطري اخاه شاهدا و ياكله غائبا، ان اعطي حسده و ان ابتلي خانه [2] ; بدترين بندگان بنده اي است كه داراي دو چهره و دو زبان باشد، در حضور برادرش او را مي ستايد و پشت سر، او را مي خورد (و غيبتش را گويد). اگر به او چيزي عطا شود، حسد مي ورزد و اگر گرفتار گردد، به او خيانت مي كند.»