آخرين انتظاري كه در اين سطور بدان اشاره مي شود، انتظار حضرت عسكري (عليه السلام) از شيعيان خويش است در دوران غيبت كبراي امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف)، چرا كه يكي از دورانهاي بسيار سخت و طاقت فرسا كه صبر و استواري فراواني مي طلبد همين دوره است، انتظار آن حضرت اين است كه مردم و شيعيان دوران غيبت را تحمل كنند و از خود بردباري و استقامت به خرج دهند، و بر دين الهي و امامت و ولايت ثابت و استوار بمانند، و دائماً براي ظهور مهدي موعود (عجل الله تعالي فرجه الشريف) دعا نمايند، چرا كه «و الله ليغيبن غيبة لاينجوا فيها من الهلكة الا من ثبته الله عزوجل بامامته و وفقه للدعاء بتعجيل فرجه; به خدا سوگند (حضرت مهدي) غيبت طولاني خواهد داشت كه نجات پيدا نكند در آن دوران مگر كساني كه خداوند عزيز و جليل بر قائل بودن (و اعتقاد) به امامت او استوارش نگهدارد، و توفيق دهد كه براي فرج آن حضرت دعا نمايد» [1] ، سخن را با اشعاري به ياد آن سفر كرده به پايان مي بريم:



فكر بلبل همه اين است كه گل شد يارش

گل در انديشه كه چون عشوه كند در كارش



اي كه از كوچه معشوقه ما مي گذري

با خبر باش كه سر مي شكند ديوارش



اگر از وسوسه نفس و هوا دور شوي

به يقين ره ببري در حرم اسرارش



آن سفر كرده كه صد قافله دل همره اوست

هركجا هست خدايا به سلامت دارش