امام حسن عسكري عليه السلام، يازدهمين امام شيعيان، در روز جمعه هشتم ربيع الثاني، سال 232 ه ق [1] در مدينه منوره ديده به جهان گشود . [2] پدر بزرگوار آن حضرت، امام هادي عليه السلام و مادرش بانويي پارسا و شايسته است كه از او به نامهاي: «حديثه » ، «سليل » و «سوسن » ياد شده است . اين بانوي گرامي از زنان نيكوكار و داراي بينش اسلامي بود . در فضيلت او همين بس كه پس از شهادت امام حسن عسكري عليه السلام پناهگاه و نقطه اتكاي شيعيان در آن دوره بحراني و پراضطراب به شمار مي رفت . [3] .

مدت امامت امام حسن عسكري عليه السلام شش سال و با سه نفر از خلفاي عباسي كه هر يك از ديگري ستمگرتر بودند، معاصر بود: المعتز بالله، المهتدي بالله والمعتمد بالله .

امامت حضرت از سال 254 شروع شد و در 260 ه ق با شهادت آن حضرت پايان يافت؛ آن حضرت در هشتم ربيع الاول 260 و در 28 سالگي در شهر سامراء توسط احمد معتمد، پانزدهمين خليفه عباسي، مسموم شد و به شهادت رسيد و در خانه خود در سامراء در كنار مرقد پدرش به خاك سپرده شد . [4] به مناسبت سالروز شهادت آن امام همام، در اين مجال نگاهي داريم به «جايگاه انديشه و عمل » در سخنان نوراني آن حضرت .