در اين بخش امام حسن عسكري عليه السلام بر اوصاف عملي و رفتاري كه در مورد رابطه انسان با خالقش، جامعه اش، خانواده اش و با خودش مطرح است، انگشت نهاده است كه اين مسئله به خوبي اهميت «عمل گرايي » را در كنار «انديشه گرايي » نشان مي دهد . از جمله به شيعيانش فرمود:

«اوصيكم بتقوي الله والورع في دينكم، والاجتهاد لله وصدق الحديث واداء الامانة الي من ائتمنكم من بر او فاجر، وطول السجود وحسن الجوار فبهذا جاء محمد صلي الله عليه و آله صلوا في عشايرهم واشهدوا جنائزهم وعودوا مرضاهم، وادوا حقوقهم، فان الرجل منكم اذا ورع في دينه وصدق في حديثه وادي الامانة وحسن خلقه مع الناس؛ قيل: هذا شيعي فيسرني ذلك؛ [1] .

شما را سفارش مي كنم به تقواي الهي و ورع در دين خود و كوشش در راه خدا، راستگويي و رد امانت به هر كه به شما امانت سپرده - خوب يا بد - طولاني بودن سجده و خوب همسايه داري؛ چرا كه محمد صلي الله عليه و آله براي اينها آمده است . در گروههاي آنها (مخالفان) نماز بخوانيد (يعني در نماز جماعت آنها شركت كنيد)، در تشييع جنازه آنها شركت كنيد و بيمارانشان را عيادت، و حقوق آنان را ادا نماييد؛ زيرا اگر مردي از شما در دين خود ورع داشت و در سخنش راست گفت و امانت را رد كرد و اخلاقش با مردم خوب بود گفته شد: اين شيعه است . پس من از اين شادمان مي شوم .»

همچنين آن حضرت فرمود: «المؤمن بركة علي المؤمن وحجة علي الكافر؛ [2] مؤمن بركتي براي مؤمن، و [اتمام] حجتي بر كافر است .»