نماز در سيره و سخن حضرت عسكري عليه السلام همانند پدران بزرگوارش جايگاه ويژه اي دارد، در اين زمينه چند روايت را مي خوانيم:

الف) ابوهاشم جعفري [1] مي گويد: روزي به حضور حضرت عسكري عليه السلام داخل شدم و مشاهده كردم آن حضرت مشغول نوشتن است. در همين موقع وقت نماز داخل شد. آن بزرگوار از كار نويسندگي دست كشيده و براي اقامه نماز به پا خواست. من با شگفتي تمام ديدم كه قلم بر روي كاغذ همچنان حركت مي كرد و مي نوشت تا اينكه كار كتابت كاغذ به پايان رسيد. من به شكرانه ي اين كرامت به سجده افتادم تا امام از نماز برگشته و قلم را بدست گرفته و به مردم اجازه ورود داد [2] .

ب) عقيد خادم مي گويد: هنگامي كه حضرت عسكري عليه السلام در بستر بيماري بود و واپسين لحظات حيات خويش را مي گذرانيد، مقداري داروي جوشانده خواست، ما آنرا آماده كرده و به محضرش آورديم، امام متوجه شد كه وقت نماز صبح رسيده است، فرمود: مي خواهم نماز بخوانم، سجاده حضرت را در بسترش گسترديم، امام از خادمه اي كه در آنجا حضور داشت آب وضو را گرفته و بعد از اينكه با آن آب وضوي كاملي را به جا آورد، آخرين نماز صبح را در همان بسترش خواند و لحظاتي بعد روح بلند آن حضرت به عالم بالا عروج نمود [3] .

ج) شيخ طوسي از حضرت عسكري عليه السلام روايتي نقل مي كند كه در آن به جا آوردن پنجاه و يك ركعت نماز در هر روز يكي از نشانه هاي شيعيان راستين شمرده شده است.

طبق اين روايت، يك مؤمن واقعي نه تنها در هر روز 17 ركعت نمازهاي واجبش را به جا مي آورد بلكه خواندن سي و چهار ركعت نافله هاي آنرا نيز بر خودش لازم مي شمرد. متن روايت چنين است: «علامات المؤمنين خمس: صلوة الاحدي والخمسين، و زيارة الاربعين، والتختم في اليمين، وتعفير الجبين، والجهر ببسم الله الرحمن الرحيم؛ [4] .

علامت اهل ايمان پنج تا است: بجاي آوردن 51 ركعت نماز [در هر روز]، خواندن زيارت اربعين، قرار دادن انگشتر [مجاز] در انگشتان دست راست، ماليدن پيشاني [در هنگام سجده] بر خاك و بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحيم [در حال قرائت نماز].»

در توضيح فراز اول روايت لازم است به اين نكته اشاره شود كه مقصود حضرت از 51 ركعت نماز، 17 ركعت نمازهاي واجب و 34 ركعت نوافل آنهاست. البته نافله به نمازهاي مستحبي مي گويند اما چون براي نافله هاي نمازهاي واجب تاكيد فراوان شده و بويژه در مورد نافله هاي شب سفارش بيشتري صورت گرفته است، به اين جهت در اين روايت انجام آنها در كنار نمازهاي فريضه يكي از نشانه هاي اهل ايمان و شيعيان اعلام شده است.

ترتيب آنها همچنانكه در كتابهاي فقه و حديث و دعا آمده است در غير روزهاي جمعه اين چنين مي باشد: نافله نماز صبح دو ركعت و قبل از فريضه خوانده مي شود. نافله نماز ظهر هشت ركعت و پيش از نماز ظهر، نافله عصر همانند ظهر هشت ركعت و قبل از فريضه مي باشد و نافله نماز مغرب چهار ركعت، بعد از فريضه مغرب بوده و نافله نماز عشاء بعد از فريضه و دو ركعت نشسته خوانده مي شود و يك ركعت محسوب مي گردد، و يازده ركعت هم نافله شب است كه وقت آن از نصف شب تا اذان صبح مي باشد. با اين حساب 34 ركعت نافله و 17 ركعت فريضه جمعا 51 ركعت نماز براي مؤمنين در هر روز منظور شده و در اين حديث بدان اشارت رفته است.

د) حضرت عسكري عليه السلام در يك روايتي به درجات اهل نماز اشاره كرده و فرمودند: زماني كه بنده به سوي جايگاه نمازش مي رود تا نماز بخواند خداي عزوجل به ملائكه اش مي فرمايد: «آيا بنده ي مرا نمي بينيد كه چگونه از همه خلائق بريده و به سوي من آمده است، در حالي كه به رحمت و جود و رأفت من اميدوار است؟ شما را شاهد مي گيرم كه رحمت و كرامت خود را مخصوص او گردانيدم.» [5] .