سلوك عرفاني و عبادت، انسان را به سوي كمال مطلق سوق مي دهد و به همين جهت مي تواند دستاوردها و آثار مثبت فراواني را در زندگي انسان در پي داشته باشد. عظمت روحي، تعالي رواني و فكري، آثار جسمي، رفتاري و اجتماعي، مهار هوا و هوس، قوت باورهاي توحيدي، ترقي نيروي ادراكي و معرفتي، توسعه ي افق فكر و انديشه ي انسان، بخشي از آثار عبادت راستين در پيشگاه آفريدگار هستي است.

مردان بزرگي در عالم، راز موفقيتهاي بي شمار خود را در پرتو همين رفتار معنوي جستجو مي كردند. يكي از مهم ترين شخصيتها كه از افتخارات دنياي اسلام به شمار مي آيد، دانشمند پر آوازه ايراني، شيخ الرئيس ابوعلي سينا است.

او داراي نبوغ فوق العاده و صاحب انديشه هاي ارزشمندي بود و آن چنان در كسب علم و دانش پيشرفت نمود كه در دوران نوجواني سرآمد دانشوران عصر، در تمام علوم رايج زمان خود گرديد و از اساتيد معاصر بي نياز شد. بو علي سينا با همه موفقيتها و موقعيتهايي كه در زندگي نصيبش شده بود، راز حل مشكلاتش را در عبادت و عبادتگاهها مي جست.

او در خاطرات خود آورده است: «شب و روز جز به تحصيل علم به چيز ديگري نمي انديشيدم و به غير از فهميدن به چيز ديگري توجه نداشتم، و به همين طريق پيش مي رفتم، تا اينكه حقيقت هر مسئله اي براي من مسلم مي شد و هرگاه در مسئله اي حيران بودم و يا نمي توانستم قضيه را بفهمم، به مسجد پناه مي بردم، نماز مي گزاردم و خالق هستي را ستايش مي كردم، در اين حال معماي من حل و مشكل برطرف مي شد.» [1] .