در زمان امام عسگري عليه السلام شيعه به صورت يك قدرت عظيم در عراق



[ صفحه 181]



در آمده بود و همه مردم مي دانستند كه اين گروه به خلفاي وقت معترض بوده و حكومت هيچ يك از عباسيان را مشروع و قانوني نمي داند بلكه معتقد است امامت الهي در فرزندان علي عليه السلام باقي است، و در آن زمان شخصيت ممتاز اين خانواده، امام حسن عسگري عليه السلام بود.

گواه قدرت شيعيان، اعتراف «عبدالله»، وزير «معتمد» عباسي، به اين موضوع است. توضيح اين كه پس از شهادت حضرت عسگري، برادرش جعفر «كذاب» نزد عبيدالله رفت و گفت:

منصب برادرم را به من واگذار، من در برابر آن ساليانه بيست هزار دينار به تو مي دهم، وزير به او پرخاش كرد و گفت:

احمق! خليفه آن قدر به روي كساني كه پدر و برادر تو را امام مي دانند، شمشير كشيد تا بلكه بتواند آنان را از اين عقيده برگرداند، ولي نتوانست و با تمام كوششهايي كه كرد توفيقي به دست نياورد، اينك اگر تو در نظر شيعيان امام باشي نيازي به خليفه و غير خليفه نداري و اگر در نظر آنان چنين مقامي نداشته باشي، كوشش ما در اين راه كوچكترين فايده اي نخواهد داشت. [1] .