ابوهاشم جعفري همان «داوود بن قاسم بن اسحاق بن عبدالله بن جعفر بن ابي طالب عليه السلام» است، از اهالي بغداد بود، مردي موثق و عالي مقام است كه از محضر حضرت رضا، حضرت جواد، حضرت هادي، حضرت امام حسن عسكري عليهم السلام و حضرت صاحب الأمر عجل الله تعالي فرجه بهره مند شده است.

او در پيشگاه امامان عليهم السلام بزرگ مردي بلند مقام بود، و از همه ي امامان مذكور عليهم السلام، نقل روايت مي كند. داراي اخبار، مسائل و شعرهاي زيبا در شأن امامان عليهم السلام است.

اشعار زير را در آن هنگام كه امام هادي عليه السلام بيمار شده بود، سروده است:



مادت الأرض بي وادت فؤادي

و اعترتني موارد العرواء



حين قيل الامام نضو عليل

قلت نفسي فدته كل الفداء



مرض الدين لاعتدالك و اعتل

و غارت له نجوم السماء



عجبا ان منيت بالداء و السقم

و أنت الامام حسم الداء



أنت آسي الا دواء في الدين

و الدنيا و محيي الأموات و الأحياء



زمين به خاطر بيماري شما بر من پريشان شد، و قلبم سنگين گرديد.

و در آن هنگام كه گفته شد: امام هادي عليه السلام لاغر و رنجور شده است، گفتم: همه ي جانم فداي او گردد.

دين اسلام به خاطر بيماري تو، بيمار و رنجور شد، و ستارگان آسمان به خاطر آن، بي فروغ شدند.

شگفتا! كه دستخوش درد و بيماري شدي، با اين كه تو امام زداينده ي هر دردي هستي.

تو طبيب و درمان بخش دردها، و زندگي بخش مردگان و زندگان در دنيا و جهان آخرت هستي.



[ صفحه 73]