حسين بن علي الهادي - عليه السلام - يكي از خردهاي بي نظير بشري و گلهاي سرسبد بوستان امامت و ولايت بود. ادب شايسته، اخلاق متين و گستردگي معارفش او را از ديگران متمايز مي ساخت. حسين پيوندي گسست ناپذير با برادرش امام حسن عسكري - عليه السلام - داشت تا آنجا كه اين دو را به دو جدشان دخترزادگان پيامبر و ريحانه ي ايشان و سروران جوانان بهشت امام



[ صفحه 26]



حسن و امام حسين مانند كرده و آنها را «سبطين» مي ناميدند و اين نامگذاري شيوع فراواني يافته بود، ابوهاشم جعفري مي گويد: روزي بر مركبي سوار شدم و اين آيه ي شريفه را خواندم:

«سبحان الذي سخر لنا هذا و ما كنا له مقرنين» [1] .

«منزه است كسي كه اين مركبها را مسخر ما ساخت و حال آنكه ما را توان دستيابي بر آنها نبود».

يكي از «سبطين» آنچه را خواندم شنيد و گفت: «تو را چنين دستوري نداده اند، به تو دستور داده اند هنگامي كه بر مركب سوار شدي نعمتهاي پروردگارت را ياد كني» [2] .