درياي مواج جمعيت با تكبيرگويي و تقدير از زحمات بي شائبه ي امام، پيكر مقدس او را بدرود مي گفت و تا آرامگاه ايشان كه منزل خودشان بود و آن را به عنوان مرقدي براي خود و خانواده اش فراهم ساخته بود پيش مي رفت. لحظات دردناك وداع فرارسيده بود امام حسن عسكري با گونه هايي اشك آلود و قلبي دردمند، جسد پاك پدر را در قبر نهاد و همه ارزشهاي انساني او را نيز همراه او در خاك نهان ساخت. [1] همينكه امام از دفن پيكر پدر فارغ شد انبوه تشييع كنندگان به طرف ايشان هجوم آوردند و با صميميت به تسليت ايشان پرداختند و ابراز همدردي نمودند. امام كه همراه ديگر اعضاي خانواده ايستاده بودند از اين همه محبت و قدرداني تشكر كردند. [2] .

محمد بن اسماعيل صيمري با چشماني گريان خدمت امام رسيد و در رثاي امام فقيد قصيده اي را كه سروده بود برخواند كه در قسمتي از آن چنين آمده بود:



[ صفحه 31]



«زمين از شدت اندوه (گويي قيامت به پا شده باشد) تكاني سخت خورد و هر چه در دل داشت برون افكند».

«دهمين ستاره ي تابان در آسمان ولايت غروب كرد و خداوند ستاره ي ديگري را براي ما به درخشش خواهد داشت».

«به وسيله امام حسن عسكري هادي، پيروان راه هدايت به آرزوهاي خود دست خواهند يافت. و پس از او نوري طلوع خواهد كرد كه تاريكيها را مي شكافد و امامي به عرصه خواهد رسيد كه منطق استوارش راهنماي پويندگان خواهد بود؛ امامي كه دو غيبت (صغري و كبري) خواهد داشت و هر كس آن را طولاني شمارد عملش مقبول درگاه احديت واقع نمي گردد».

«اي حجتهاي يازده گانه خداي رحمان، آمال و اميدهاي ما در دوازدهمين پيشوا جمع شده است و او جلوه گاه آرزوهاي ماست» [3] .

در ابيات فوق، شاعر به امام عصر - عجل الله تعالي فرجه الشريف - و مصلح عالم اشاره مي كند كه با ظهور خود عالم را دستخوش تحولي جديد مي كند، ريشه ظلم و ستم را مي خشكاند و عدالت سياسي و اجتماعي را در تمام نقاط زمين برقرار مي كند.

امام حسن عسكري هنگام رحلت پدر بيست سال سن داشت [4] و به قولي 23



[ صفحه 32]



سال از عمر پربركتشان مي گذشت [5] در آستانه ي جواني و بالندگي، حضرت زعامت و مرجعيت عامه مسلمانان را به عهده گرفت، فقها و علما پس از آنكه دقيق ترين پرسشها را مطرح كرده بودند و ايشان همه سؤالات را به گونه ي عالمي متخصص پاسخ داده بودند به فضل و دانش حضرت اعتراف كردند و به امامت ايشان گردن نهادند.

حضرت فضائل و امتيازات پدران و اجداد خود را به ارث برده و در خود مجتمع داشت. ايشان همه ي عناصر تقوا، صلاح و آداب نبوت و محاسن امامت را ويژه ي خود ساخته بود و در زمانشان هيچ كس در اين مضمار از ايشان پيشي نگرفت. در اينجا به اختصار پاره اي از جلوه هاي عبادت و امتيازات ايشان را مي آوريم.