هنگامي كه امام در نماز دست را براي قنوت بلند مي كرد دعاي زير را - كه شدت تعلق ايشان را به ساحت ربوبي نشان مي دهد - مي خواند:

«يا من غشي نور الظلمات، يا من اضاءت بقدسه الفجاج المتوعرات، يا من خشع له اهل الارض و السموات، يا من بخع له بالطاعة كل متجبرعات، يا عالم الضمائر المستخفيات، وسعت كل شي ء رحمة و علما فاغفر للذين تابوا و اتبعوا سبيلك...» [1] .

«اي آنكه فروغش تيرگيها را مي پوشاند، اي آنكه پرتو قدسش دره هاي هولناك را روشن مي كند، اي آنكه اهل زمين و آسمانها برايش كرنش مي كنند، اي آنكه هر ستمگر متكبري در برابرش سرافكنده است، اي آگاه به ضماير پنهان، دانش و رحمت تو همه چيز را فراگرفته، پس تائبان و روندگان راهت را بيامرز و آنان را از عذاب دوزخ حفظ كن و در انجام وعده اي كه به آنان داده اي شتاب كن كه تو خلف وعده نمي كني.

پروردگارا! هر چه زودتر نيرنگ بازان را نابود كن و آنان را در بدترين سرا به شوم ترين فرجام دچار ساز.

پروردگارا! اسرار خلقت بر تو آشكار است و تو به نهانيهاي آنان دانايي و اگر مردم نيازمند تو نبودند و به سويت روي نمي آوردند باز از ايشان بي نياز بودي و بر ضمايرشان آگاه.

بار الها! نهان و آشكار، عيان و پوشيده و گفته و ناگفته ي مرا در تمام كردار،



[ صفحه 34]



اوقات، حركات و خلجان فكريم مي داني.

پروردگارا! خود مي بيني كه دوستان و پرستندگانت در چه ورطه اي افتاده اند و دشمنانت چگونه آنان را مي آزارند، نه در بخشش و كرمت گمان ناروايي دارم و نه در نعمات تو ترديدي رواست جز آنكه خود فرمان داده اي تا به اخلاصت بخوانند و نيايش كنند. جهد و كوشش ما موجب افزايش است و احسان تو مقتضي زيادي و فراواني نعمات.

پروردگارا! پيشانيهاي ما داغ پرستش تو خورده و گردن هايمان افتاده ي بندگي توست و دلهامان معترف به پروردگاري و مالكيت مطلقه ي تو مي باشد، وجودمان به سوي تو در حركت است و خواستار دستيابي سريع به مقصود. هر چه خواسته بودي شد و هر چه بخواهي شدني است. اميد، آرزو، خواسته شده و سؤال شده ي ما تو هستي، خواسته اي هر چند گران از تو نمي كاهد و جويايي هر چند مصر و خاكسار، تو را خسته نمي كند، مملكت تو فناناپذير و عزت تو پايدار و جاوداني است، مشيت و اراده ي تو در همه زمان جاري و ساري است و تويي خداوند پرمهر، قدرتمند و درهم شكن قدرتها.

پروردگارا! ما را در پناه خود بگير، با ياريت نيرومان بخش و بهره ي پيوستگان به ريسمانت و سايه گيران سايه ات را به ما عطا كن...»

امام - عليه السلام - با معرفت عميقي كه نسبت به عظمت پروردگار دارد صفاتي والا و ويژگيهايي برجسته به ساحت ربوبي نسبت مي دهد، حقا كه امام و پدران بزرگوار ايشان پيش قراولان سپاه توحيد و نسيم خوش كوي دوست براي درماندگان و گمگشتگان بودند. امام در اين دعا به مصائب و دشواريهاي مسلمين در حكومت عباسيان و خودكامگي حكام اشاره مي كند.

سپس حضرت با فروتني كامل از درگاه باريتعالي - كه زمام هستي همگان در دست اوست - ياري و نصرت مي طلبد و خود را در پناه حق تعالي قرار مي دهد.



[ صفحه 35]