يكي ديگر از جلوه هاي عبادت امام - عليه السلام - آن بود كه ايشان هر بامداد دعاي ارزنده ي زير را مي خواندند:

«يا كبير كل كبير، يا من لا شريك له، و لا وزير، يا خالق الشمس و القمر المنير، يا عصمة الخائف المستجير، يا مطلق المكبل الأسير، يا رازق الطفل الصغير، يا جابر العظم الكسير، يا راحم الشيخ الكبير، يا نور النور، يا مدبر الامور، يا باعث من في القبور، يا شافي الصدور، يا جاعل الظل و الحرور..» [1] .

«اي بزرگ هر بزرگ، اي آنكه انباز و وزيري ندارد، اي آفريننده خورشيد و ماه تابان، اي پناه هر هراسان پناه جو، اي رهايي بخش اسير دربند، اي روزي ده كودك خرد، اي گرداننده ي امور، اي برانگيزاننده مردگان، اي مرهم گذار سينه ها، اي ايجادگر سايه و هواي گرم، اي داناي راز درون سينه ها، اي فرودآورنده ي كتاب و فروغ، فرقان و زبور، اي آنكه ملائكه سپيده دمان و چاشتگاه به تسبيح او مشغولند، اي همواره پايدار، اي برآرنده ي گياهان در روز و شب، اي زندگي بخش مردگان، اي بازآفرين استخوانهاي پوسيده، اي شنواي هر بانگ، اي پيشي گيرنده ي هر گذشته، اي پوشاننده استخوانهاي پوسيده پس از مرگ، اي كسي كه كاري از كاري بازش نمي دارد، اي آنكه دگرگوني نپذيرد، اي آنكه نيازمند سختي جابجايي نيست، اي آنكه فراتر از زمان و مكان است، اي آنكه به لطف دعا و صدقه از فراز آسمان، قضاي سوء محتوم را برمي گرداند، اي آنكه درمان را در هر چه بخواهد قرار مي دهد، اي آنكه بازمانده ي رمق بيمار از كار افتاده و از بي عذابي مشرف به مرگ را نگهداري مي كند، اي آنكه با اندك دارويي دردهاي جانكاه را درمان مي كند، اي آنكه اگر وعده دهد



[ صفحه 36]



وفا مي كند و اگر تهديد كند مي بخشد، اي دارنده ي خواسته هاي پرسندگان، اي داناي نهان خاموشان، اي بزرگ مرتبه، اي نيك پيروزي، اي آنكه چهره اش تباه نشود، اي آنكه مملكتش فنا نپذيرد، اي آنكه نور و فروغش كاستي و خاموشي نبيند، اي آنكه فرمان او بالاتر از همه چيز است، اي آنكه قدرتش در دريا و دشت نمايان است، اي آنكه خشم او در دوزخ عيان است، اي آنكه در بهشت رحمتش جلوه گر است، اي آنكه نويدهايش راست است، اي آنكه آياتش برتر است، اي آنكه رحمتش فراگير است، اي فرياد رس دادخواهان، اي برآورنده خواسته ي درماندگان، اي آنكه در منظر فرازين است و خلقش در جايگاه فرودين، اي پروردگار روانهاي جاويد، اي خداي تن هاي پوسيدني، اي بيناترين بينايان، اي شنواترين شنوايان، اي سريعترين حسابرسان، اي استوارترين حكمرانان، اي مهربان ترين مهربانان، اي بخشنده ي عطايا، اي رها كننده ي اسيران، اي پروردگار عزت، اي اهل تقوا و مغفرت، اي آنكه به غور او نرسند، اي آنكه به شمار نيايد، اي آنكه ياريش گسسته نشود، شهادت مي دهم در حالي كه شهادت برايم بزرگي و توشه است و نشانه فرمانبري و اطاعت است كه بدان روز پشيماني و حسرت اميد رستگاري دارم. (شهادت مي دهم كه) تويي خداي يكتاي يگانه كه جز تو خدايي نيست و انبازي نداري، شهادت مي دهم كه محمد بنده و پيامبرت مي باشد - صلوات تو بر او باد - هر چه بر او واجب كرده بودي انجام داد و وظيفه خود را بجاي آورد و شهادت مي دهم كه تويي روزي ده، بازدارنده، دهنده، برگيرنده و فروگيرنده، بي نياز كننده و تهي دست كننده، خوار و تباه كننده، بخشنده و مهربان، درگذرنده، از آنچه مي داني، نه ستم مي كني و نه ظلم روا مي داري، قبض و بسط به دست توست، مي نگاري و مي زدايي، مي آغازي و بازمي گرداني، زنده مي كني و مي ميراني، و تويي زنده ي مرگ ناپذير، پس بر محمد و آل محمد درود بفرست و مرا از نزد خودت هدايت كن و فضل و رحمتت را بر من سرازير



[ صفحه 37]



كن و بركات خود را بر من فروريز، چه بسيار مرا با نيكي خود مأنوس كرده اي و بخششهاي بسيار به من داده اي و بر بدي هايم پرده پوشي نموده اي.

پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود فرست و فرجم را زود برسان، از لغزشم درگذر، بر اشكم رحمي كن، مرا به بهترين عادات پيشين بازگردان، بيماريم را به صحت و فقرم را به توانگري بدل كن، سلامتي كامل جسمي و بينش تيز ديني به من بخش، قبل از پايان اجل و قطع اميد ياريم ده تا استغفار كنم و پوزشخواهي نمايم، بر مرگ و سختي آن، قبر و وحشت آن، ميزان و سبكي آن، صراط و لغزش از آن روز قيامت و هراس آن، ياريم نما.

پروردگارا! از تو رستگاري كردار قبل از گسستن اجل و نيرويي در چشم و گوشم و استفاده ي بجا و عمل صالح طبق آنچه به من آموخته اي و فهمانده اي را خواستارم. تويي پروردگار بزرگ و منم بنده ي ضعيف و چقدر فاصله است ميان ما! اي مهربان، اي منت بخش، اي صاحب جلال و كرامت، بر محمد و آل محمد كه به وسيله آنان حق را شناختيم و نزديكترين وسيله به تو هستند، درود فرست...».

اي دعاي روح بخش مشتمل بر تجليل و بزرگداشت حقوق خداوندي و بيان بخشش و الطاف حق است كه به بندگانش عطا مي كند. حضرت در اين دعا با كمال فروتني و افتادگي در برابر آفريدگار عالميان قرار مي گيرد و از آن وجود هستي بخش، كرامت، بخشش و عطاي معنوي طلب مي كند. در اين دعا شاهد گفتگوي بنده اي راستين با خداوندي قادر هستيم. امام از پروردگار مي خواهد تا همواره او را بر خير و نيكي نگهدارد و بر صراط مستقيم استوار دارد.

امام در عبادت خود از بزرگان تقوا و صلاح بود، هر عبادتي كه آدمي را به خداوند نزديك تر مي كند به وسيله حضرت بجا آورده مي شد. نماز يا روزه ي مستحبي نبود مگر آنكه حضرت با طيب خاطر بدان رومي آورد و همواره رشته



[ صفحه 38]



اتصال با مبدأ هستي بخش را محكمتر مي كرد.