علي بن محمد مالكي مشهور به ابن صباغ، امام حسن عسكري را چنين مي ستايد:

«منقبت ها و صفات امام حسن عسكري گوياي بزرگي و بزرگ زادگي اوست. هرگز كسي در امامت او شك و ترديدي ندارد. اگر فضائل و ارزشها را مشتري و فروشنده اي بود، همگان فروشنده و او يك تنه خريدار بود. يكتا و يگانه عصر خود بود و كسي را ياراي برابري با او نبود. آقاي اهل عصر و سرور دهر بود. اگر بزرگان زمان قصيده و شعري بلند باشند، او بيت القصيده ي آن است و اگر آنان چونان گوهرهاي گردن آويزي باشند، او دُر يتيم و مرواريد يكتاي



[ صفحه 68]



ميانه آن به شمار مي رود. او بر مركب دانش نشسته غوامض و مشكلات آن را يكايك مي گشايد و در اين كار رقيبي نمي شناسد و كسي را ياراي كشاكش با او نيست. با نظر صائب خود حقايق را آشكار مي كند و با انديشه ي نيرومند و دشوارياب، دقايق فكر را عيان مي سازد. در نهان با او از رازهاي پشت پرده سخن مي گويند و با عالم غيب متصل است. نيك نفس و اصيل و والاگهر است...» [1] .

اين سخنان، شايسته ترين شخص را به زيباترين وجه مي ستايد و حق آن را ادا مي كند و ديگر نمي توان بالاتر از آن ستايشي كرد.