يوسف بن اسماعيل نبهاني مي گويد:

«امام حسن عسكري يكي از ائمه بزرگ اهل بيت و از سروران ما - كه خدايشان از همگي ايشان خشنود باد - مي باشد. شبراوي او را در كتاب خود: «الاتحاف بحب الاشراف» نام مي برد. ليكن جانب اختصار را نگه داشته و كراماتي از حضرت نقل نمي كند. اما من خود كرامتي از ايشان ديده ام؛ در سال 1296 ه. از «كوي سنجق» يكي از شهرهاي مناطق كردنشين (در استان اربيل كه در آن به قضاوت مشغول بودم ليكن قبل از اتمام مدت به دليل قحطي و گراني كه در آن سال در عراق شايع شده بود آنجا را ترك كرده بودم به سمت بغداد حركت نمودم از راه آبي و به وسيله «كلك» [1] تا سامرا كه مركز



[ صفحه 71]



خلافت عباسيان بود رفتيم. در آنجا خواهان زيارت امام حسن عسكري شده و به راه افتاديم. همينكه وارد حرم مطهر شدم دچار حالت روحاني بي سابقه اي شدم كه هرگز ديگر مانند آن برايم اتفاق نيفتاد و اين كرامتي بود كه من از حضرت ديدم. سپس آن مقدار كه مي توانستم قرآن تلاوت كردم و دعا نمودم و بعد خارج شدم...» [2] .

مراقد و بارگاه هاي ائمه سرشار از قداست و روحانيت است و هر كس به زيارت آنها مشرف گردد اين پديده را آشكارا حس مي كند.