آبه» شهركي است مقابل ساوه كه در زبان عامه به «آوه» مشهور است. معجم البلدان به نقل از برهان قاطع به اهتمام محمد معين - م

امام حسن عسكري - عليه السلام - نامه اي به شيعيان قم و آبه نگاشت كه در آن چنين آمده بود:

«خداوند متعال به بخشش و بزرگواري و مهرباني خود بر بندگانش منت گذاشت و پيامبرش محمد - صلي الله عليه و آله - را براي بشارت و انذار مبعوث ساخت و شما را توفيق پذيرش دين حق عطا كرد و با هدايت، شما را گرامي داشت و محبت عترت هدايتگر را در دل گذشتگان شما - خدايشان رحمت كند - و آيندگان - كه سرپرست آنان باشد و عمرشان را در راه اطاعت خويش



[ صفحه 83]



دراز كند و نيازشان را برطرف سازد - غرس نمود، هر يك از آنان در جاده صواب گام زدند و به سرمنزل مقصود به رستگاري دست يافتند و پاداش اعمال پيشين خود را يافتند و هرچه پيشاپيش فرستاده بودند به دست آوردند....»

در بخشي ديگر از نامه امام مي فرمايند:

«نيت ما همواره استوار و ثابت بود و دلهايمان با درستي انديشه و رأي شما آرام مي گرفت و پيوند خويشي ميان ما و شما نيرومند بود. وصيتي كه به گذشتگان ما و شما شده بود و عهد و پيماني كه از جوانان ما و پيران شما گرفته شده بود همواره استوار و محكم بود و اعتقاد درست بدان دست نخورده ماند؛ زيرا خداوند ما را به يكديگر نزديك داشته بود و خويشاوندي نزديكي به وجود آورده بود. عالم (معصوم) - عليه السلام - مي فرمايد: «المؤمن اخو المؤمن لامه و ابيه؛ مؤمن برادر تني مؤمن است» [1] .

تنها اين فراز از نامه در اختيار ماست اما تمام نامه به دست ما نرسيده است. اين بخش گوياي پيوند استوار امام و شيعيان صافي ضمير است؛ شيعياني كه در دين ثابت قدم هستند و كمترين اهمال و سستي را نمي پذيرند.

امام بر گذشتگان ديندار آنان رحمت مي فرستد زيرا همواره انجام دستورات الهي را مقدم بر هر چيز مي داشتند تا به مغفرت و رضوان الهي دست يافتند.

همچنين حضرت از پيوند استوار خود با آنان كه ريشه در گذشته دارد ياد مي كند؛ پيوندي كه بر اساس شناخت اهداف والاي امامان و رسالت آنان بنا شده است نه بر اساس عواطف ناپايدار و زودگذر. امام اين روح پويا و جوشان را مي ستايد و آنان را دعا مي كند.