امام - عليه السلام - ابراهيم بن عبده را به عنوان وكيل خود در اخذ و صرف حقوق شرعيه تعيين كرد و او را همراه نامه اي - كه در آن او را ستوده بود و از موقعيت والاي او تجليل به عمل آورده بود - به محل مأموريت گسيل داشت. گروهي طي نامه اي از حضرت پرسيدند كه آيا نامه ي همراه ابراهيم به خط خود امام است و ايشان پاسخ دادند:

«نامه اي كه همراه ابراهيم به دست شما رسيد مبني بر آنكه او وكيل من در قبض حقوق شرعيه از شيعيان است به خط خودم مي باشد. من او را به حق بدان صوب فرستادم پس بايد به نيكي پرواي احكام الهي را داشته باشد و تقواي



[ صفحه 91]



حقيقي را رعايت كند. شيعيان نيز بايد حقوق مرا بپردازند و به او بدهند. من به او اجازه داده ام تا حقوق واجبه را در هر راهي كه صلاح مي داند خرج كند. خداوند او را توفيق دهد و با سلامتي از كوتاهي و تقصير بر او منت گذارد...» [1] .

امام وكالت ابراهيم را تأييد و تثبيت مي كند و او را به تقواي خدا و اطاعت او سفارش مي نمايد و از شيعيان مي خواهد تا حقوق واجبه را به او بپردازند.