امام - عليه السلام - نامه زير را به يكي از شيعيان و موالي خود نگاشت:

«بسم الله الرحمن الرحيم. هر آنچه مقدر شده موجود است، پس بر خداوند عز و جل توكل كن كه تو را بي نياز مي كند و به او اعتماد داشته باش كه تو را سرافكنده نخواهد كرد. از برادرت شكايت كرده بودي، پس به يقين بدانكه خداوند متعال به قطع پيوند خويشي، ياري نخواهد كرد و بر هر ستمگري و ظلم او چيره است و هر كس ستم ببيند خداوند ياورش خواهد بود و او را كمك خواهد نمود كه خداوند نيرومند و عزيز است.

خواسته بودي برايت دعا كنم خداوند - جل و علا - نگهبان، ياور و پوشاننده ي توست و از خداوند كريم كه حقيقت را بر تو آشكار ساخت و تو را عارف حق امامان - كه ديگران از آن دور و كور هستند - قرار داد، مي خواهم تا نعمتش را كه به تو داده از تو بازندارد (و بر تو فراوان كند) كه اوست سرپرست و ستوده....» [1] .

امام - عليه السلام - به توكل بر خدا و اعتماد به او فرامي خواند زيرا آنكه به درگاه الهي روآورد و به او متمسك شود هرگز زيان نخواهد ديد. همچنين حضرت، مخاطب را به خاطر شكايت از برادرش سرزنش مي كند زيرا خداوند بر قطع پيوند خويشاوندي ياري نمي كند سپس حضرت در حق او دعا مي كند و از خدا مي خواهد تا نعمتها و الطافش را از او بازندارد و همچنان مشمول رحمت و كرم خويش قرارش دهد.



[ صفحه 94]