يكي از شيعيان نامه اي به امام - عليه السلام - نوشت و در آن از ستمگريهاي ظالمي شكايت نمود و گفت كه به حقوقش تجاوز شده است. حضرت در پاسخ، نامه ي زير را به او نوشت:

«ما در اين روز از هر ستمگر، متجاوز و حسودي از خدا توان و كفايت مي خواهيم و ما را نگاهبان است. واي بر آنكه مي گويد: خداوند متعال را با من كاري نيست (و از من انتقام نخواهد گرفت) چنين كسي از مالك روز جزا چه خواهد ديد! خداوند عز و جل ياور و پشتيبان مظلومان است پس به او - ستايشش پايدار باد - اعتماد كن و از او كمك بخواه كه محنت و رنج را برطرف خواهد كرد و شر هر شروري را از تو دور مي دارد. خداوند اين نيكي را در حق تو انجام دهد و درباره ي تو بر ما منت نهد كه او بر هر كاري تواناست.

خداوند در اين ساعات هر ظالمي را فروگيرد، هرگز متجاوز و ستمگر، رستگار نخواهند شد. واي بر آنكه سرانگشتان مظلومان بگيردش، پس اندوهگين مباش و به خداوند اعتماد كن و بر او توكل نما كه چه زود باشد تا گشايشي برايت حاصل شود. خداوند عز و جل همراه كساني است كه صبر مي كنند و همراه نيكوكاران است...» [1] .

امام - عليه السلام - در نامه خود ظلم، تجاوز و حسد را محكوم مي كند و از خداوند نابودي عاملان آن ها را خواستار مي گردد زيرا خداوند ياور و پشتوانه مظلومان است و بر نابودي ظلم و ظالم و كيفر دادن ستمگران و از حق گذرندگان، قدرت كامل دارد.

در اينجا گفتگو از نامه هاي حضرت را كه تابلوي گوياي حوادث آن دوران است به پايان مي بريم.



[ صفحه 95]