بخش عمده ي درآمدهاي دولت، صرف زنان دربار عباسي مي گشت و آنان غرق در نعمت بودند. زبيده خاتون شيفته لباسهاي گرانقيمت بود تا آنجا كه بهاي يكي از پيراهنهاي او به پنجاه هزار دينار بالغ مي شد. [1] اين رفاه منحصر به زنان عباسي نبود بلكه چون يك مرض، زنان وزيران و ديگر دولتمردان را فراگرفته بود. «عتابه» مادر جعفر برمكي يكصد كنيزك داشت كه لباس هر يك با ديگري فرق مي كرد و جواهرات مختص به خود را داشتند. [2] .