امام حسن عسكري مصائب دردناكي از متوكل و ديگر خلفاي معاصر خود متحمل شد لذا به دعاي ذيل مسلح شد و به خداوند متوسل گشت تا او را از نيرنگ و شر آنان بازدارد و حفظ كند:

«احتجبت بحجاب الله النور الذي احتجب به عن العيون، و احتطت علي نفسي و اهلي و ولدي و مالي و ما اشتملت عليه عنايتي، ببسم الله الرحمن الرحيم، و احرزت نفسي و ذلك كله، ما اخاف و احذر بالله الذي، لا اله الا هو الحي القيوم لا تأخذه سنة و لا نوم، له ما في السموات و الأرض، من ذاالذي يشفع عنده الا باذنه، يعلم ما بين ايديهم، و ما خلفهم و لا يحيطون بشي ء من علمه الا بما شاء وسع كرسيه السموات و الأرض و لا يؤده حفظهما و هو العلي العظيم، و من اظلم ممن ذكر بآيات ربه فاعرض عنها و نسي ما قدمت يداه، انا جعلنا علي قلوبهم اكنة ان يفقهوه و في آذانهم وقرا، و ان تدعهم الي الهدي فلن يهتدوا اذا ابدا، افرايت من اتخذ الهه هواه واضله الله علي علم و ختم علي سمعه و قلبه و جعل علي بصره غشاوة، فمن يهديه من بعد الله افلا تذكرون اولئك الذين طبع الله علي قلوبهم و سمعهم و ابصارهم و اولئك هم الغافلون، و اذا قرأت القرآن جعلنا بينك و بين الذين لا يؤمنون بالآخرة حجابا مستورا و جعلنا علي قلوبهم اكنة ان يفقهوه و في آذانهم وقرا و اذا ذكرت ربك في القرآن وحده ولوا علي



[ صفحه 212]



ادبارهم نفورا، و صلي الله علي محمد و آله الطاهرين...» [1] .

«به حجاب خداوندي پناه مي جويم نوري كه بدان از ديده ها نهان است و به بسم الله الرحمن الرحيم خود، خانواده، فرزندان و هر آنچه بدان توجه دارم را حراست مي كنم. و از هر آنچه مي ترسم به خداوندي پناه مي برم كه:

«جز او خدايي نيست، زنده و پاياست و او را خواب و چرتي فرانمي گيرد هر آنچه در آسمانها و زمين است از آن اوست، چه كس را ياراي شفاعت كردن نزد اوست جز به فرمان و اذن او، پيشاپيش و پس آنان را مي داند به كمتر بخشي از دانش او احاطه نيابند جز بدانچه بخواهد، كرسي قدرت او آسمانها و زمين را درنورديده است و نگهداشتن آنها او را خسته نمي كند و اوست والاي بزرگ مرتبه».

«چه كسي ستمكارتر از آن است كه آيات خدا را بر او بخوانند ليكن بدان پشت كند و آنچه را پيش فرستاده فراموش نمايد».

«بر دلهايشان پوششي گذاشتيم تا درك نكنند و در گوشهايشان سنگيني قرار داديم و اگر آنان را به سوي هدايت فراخواني هرگز هدايت نخواهند شد».

«آيا آنكه هوا و هوس خود را به خدايي گرفت ديده اي، آنكه خداوند بر علمش گمراه ساخت و بر دل و گوشش مهر زد و در برابر ديدگانش پرده آويخت پس چه كسي بعد از خدا او را هدايت خواهد كرد آيا متذكر نمي شويد؟ آنانند كساني كه خداوند بر دل، ديده و گوششان مهر زده است و آنانند غافلان».

«و هنگامي كه قرآن تلاوت مي كني ميان تو و آنان كه به آخرت ايمان ندارند حجابي پوشاننده قرار مي دهيم و بر دلهايشان پوششي كه درك نتوانند كرد و در گوشهايشان سنگيني كه شنيدن نتوانند. و هنگامي كه خدايت را به



[ صفحه 213]



يگانگي در قرآن مي خواني به پشت برگشته فرار مي كنند».

و صلوات خداوند بر محمد و آل اطهار او باد...»

اين دعا اوج ترس و بيمي كه از سوي عباسيان مؤمنين را احاطه كرده بود و مخاطري كه ايشان را رنج مي داد بيان مي كند لذا امام به خداوند متوسل شده و با انقطاع كامل از حضرت حق مي خواهد تا او، خانواده و فرزندانش را از نيرنگ و آزار آنان در امان دارد.

همچنين حضرت با دعاي زير، خود را از شر عباسيان مصون مي داشت:

«يا عدتي عند شدتي و يا غوثي عند كربتي و يا مونسي عند وحدتي احرسني بعينك التي لا تنام و اكنفني بركنك الذي لا يرام...» [2] .

«اي توشه و نيروي من به هنگام سختي، و اي فريادرس هنگام اندوه و رنجم و اي مونس من به هنگام تنهاييم، مرا با چشمانت كه هرگز نمي خوابند حفظ و حراست كن و با نيروي زوال ناپذيرت در كنف حمايت خود گير....».

اي دعاي بزرگ شدايد و سختي هايي را كه از طرف عباسيان امام را محاصره كرده بود نشان مي دهد پس ايشان به خداوند متوجه شده حفظ و حراست خود از ظلم و ستم آنان را از درگاه احديت طلب مي كرد.