حال امام - عليه السلام - سخت گشت و پزشكان از ايشان نوميد شدند. مرگ شتابان به ايشان نزديك مي شد. حضرت به ياد خدا، دعا و تلاوت قرآن مشغول بودند و خواستار قرب به ساحت الهي بودند. به طرف قبله متوجه شدند و آيات خدا بر زبانشان جاري بود كه روحشان - روح مطهر و بي مانندشان - به آسمان پرواز كرد و چونان بهترين عزيزي مورد استقبال ملائكه خداوندي قرار گرفت.

مرگ امام بزرگترين فاجعه براي مسلمانان آن روز بود. آنان رهبر، پيش كسوت و مصلحي كه به يتيمان، ضعيفان و فقيران توجهي تمام داشت از دست داده بودند. صيحه از خانه امام بلند شد و صداي گريه و مويه زنان و مردان علوي به آسمان برخاست.



[ صفحه 277]