و از همان كتاب از عمر بن مسلم نقل مي نمايد: سميع مسمعي كه همسايه ي ديوار به ديوار من بود مرا اذيت مي كرد و موجب ناراحتي من گرديد پس به امام عسكري عليه السلام نوشتم كه از خدا برايم درخواست گشايش نمايد. در جواب نوشت مژده باد تو را كه به زودي فرج خواهد رسيد از ناحيه ي فارس مالي به تو مي رسد. عمر بن مسلم گويد:

در فارس پسرعمويي داشتم كه تاجر بود و جز من وارثي نداشت پس از چند روز از نامه ي حضرت مال وي را كه از دنيا رفته بود برايم آوردند.

و حضرت در نامه نوشته بود: از خدا درخواست آمرزش كن و از آنچه گفته اي توبه نما. اين سخن حضرت به جرياني مربوط مي شد. روزي با جماعتي از ناصبي ها بودم از ابوطالب عليه السلام بدگويي مي كردند تا اينكه نسبت به مولايم جسارت كردند من با آنها بيهوده گويي نمودم. بعد از نامه ي حضرت نشست و برخاست با آنان را ترك نمودم و فهميدم از آن نوشته همين را اراده كرده است. [1] .