يكي از اموري كه حضرت در روزگار جواني با آن روبه رو شد شهادت پدر بزرگوارش بود. دستگاه جبار عباسي تاب و تحمل آن وجود مبارك را نداشت، پس در صدد برآمد كه شمع فروزان را به گونه اي از ميان بردارد تا زمين خدا از حجت او خالي شود و مردم به تباهي و فساد روي آورند و آنها به ستمگري و جنايت خويش تداوم بخشند.

در اين راستا است كه معتمد برادر معتز، خليفه ي وقت، با دلي پر از كينه و جنايت امام را مسموم كرد و بدين واسطه آن امام همام به ديار جاويد شتافت و در حين شهادت جز فرزندش، حضرت عسكري عليه السلام، كسي بر بالينش نبود.

مرحوم شيخ عباس قمي (ره) مي گويد كه شهادت آن عزيز در روزگار خلافت معتز، سيزدهمين خليفه ي عباسي در روز دوشنبه چهار روز مانده به آخر ماه جمادي الاخر در سال 254 هجري واقع شد. آن بزرگوار در زمان شهادت چهل سال، و به گفته اي چهل و دو سال، سن داشت [1] .