از كتابهاي تاريخي چنين برگرفته مي شود كه خلفاي پيش از متوكل هزل و شوخي و مسخرگي را در دربار خويش وارد نكردند تا اينكه او به خلافت رسيد و همه ي اين كردار را ايجاد كرد. متوكل هيچ علاقه اي به جديت و كار نداشت و به لهو و لعب سرگرم بود. در كتاب ديارات آمده است كه خليفه، دلقكاني را وارد مجلس مي كرد تا حركات خنده دار انجام دهند و به تقليد صدا و رفتار ديگران بپردازند و ادا در آورند [1] و آن غافل سرگشته با اين كار به خوشگذراني مي پرداخت.