هنگامي كه معتز دانست مؤيد در صدد براندازي خليفه است، دستور حبس او و ابواحمد را صادر كرد و پس از دستگيري آن قدر او را شكنجه داد كه وي خودش را از وليعهدي خلع كرد. آنگاه او را در حبس خويش قرار داد و هنگامي كه شنيد جماعتي از تركها قصد آزاد كردن او را دارند دستور قتلش را صادر كرد [1] .

در روزگار خلافت معتز علي بن موسي بن اسماعيل بن موسي بن جعفر عليه السلام را در ري گرفتند و زنداني كردند و آن قدر او را در حبس نگه داشتند كه جان سپرد [2] .

همچنين سعيد حاجب در مدينه موسي بن عبدالله بن موسي بن عبدالله بن الحسين ين علي عليه السلام را با پسرش ادريس دستگير كرد و به سوي سامرا فرستاد. جماعتي از اعراب براي رهايي موسي حركت كردند و هنگامي كه سعيد از اين ماجرا آگاه شد موسي را مسموم كرد. ولي ادريس از چنگ دشمن گريخت [3] .

با ذكر اين چند ماجرا خواستيم بيان كنيم كه آنچه براي حكومت جبار عباسي مهم بود اصل حكومت و خلافت و عياشي و خوشگذراني بود و در اين راستا هر كسي را كه سد راه خويش مي ديدند از ميان برمي داشتند، خواه دوست همفكر آنها باشد يا دشمن آنها.