احمد بن محمد طي نامه اي به امام نوشت باخبر شديم كه مهتدي شيعيان شما را تهديد كرده و گفته كه به خدا سوگند آنها را از صفحه ي روزگار برخواهم چيد. حضرت در پاسخ نامه نوشتند عمر او كوتاهتر از اين حرفها است از امروز تا پنج روز بشمار، روز ششم با خفت و خواري بسياري كه به او مي رسد كشته خواهد شد [1] و اين امر چنان كه امام عليه السلام پيش بيني كرده بودند، محقق شد. در تاريخ آمده است كه تركان منزجر و متنفر از خليفه بر او شوريدند و با خنجرهايشان شبانه بر او يورش بردند. پسر عموي بايكيال به جهت غضبي كه با مهتدي داشت خنجري بر رگهاي گردنش زد كه خونش جوشش كرد و او دهان بر آن خون نهاد و تمام آن را مكيد تا شكمش پر شد. آنگاه از روي وي برخاست و گفت هم اكنون از خونش سيراب شدم چنانكه امروز از شراب سير شده بودم [2] .

گفتن اين، بايسته است كه مورخان هم در زهد و تقوا و كارهاي خير مهتدي سخن رانده اند و هم در عداوت و كينه توزي او نسبت به اهل بيت و امام عسكري عليه السلام و حبس و زنداني كردن حضرت و تصميم بر قتلش. بلكه برخي از نويسندگان هم كارهاي مثبت و هم كارهاي منفي او را نوشته اند و سپس ابراز كردند كه حال راستين اين خليفه براي آنها روشن نيست. ما نيز بر اين باوريم كه ماهيت اين خليفه چندان هويدا و آشكار نيست؛ چرا كه از سويي، زهد و تقوا و صلاح اين خليفه محتمل است و از سوي ديگر فساد او و



[ صفحه 88]



كينه توزيش نسبت به اهل بيت عليه السلام. پس بر عهده ي خواننده است كه با جست و جو خود به قضاوت بنشيند.