در تاريخ طبري آمده است كه جنگهاي عظيمي ميان دولت عباسي و صاحب الزنج برقرار مي شد و اين جنگ و كشتار پانزده سال ادامه داشت. در اين جنگ هزاران مرد و زن و كودك كشته شدند تا اينكه در 270 هجري موفق بر صاحب الزنج چيره شد و او را كشت.

در بدايه و ديگر كتابها در وصف اين نبرد آمده است در سال 257 لشكر زنگيان سپيده دمان وارد بصره شدند و در آن شهر تا مي توانستند مردمان را كشتند و مسجد جامع را آتش زده، شهر را غارت كردند. در آن ميان ابراهيم بن المهلبي يكي از ياران و لشكريان زنگيان مردم را ندا داد كه هر كس خواهان امان است حاضر شود. شمار بسياري از مردم بصره دورش جمع شدند و سپس دستور داد همه ي آنها را به قتل برسانند. بدين گونه در بصره به كشتار و غارت مي پرداختند و از كشتگان چيزي جز شهادت به خدا و كلمه ي استرجاع و ضجه و ناله شنيده نمي شد. بدين گونه روزهاي درازي در آنجا به كشتار و غارتگري سرگرم بودند. آنگاه در شهر دست به آتش سوزي زدند؛ آتشي كه انسان و حيوان و اموال مردم و حتي مسجد جامع را سوزانيد و به خاكستر تبديل كرد. او به هيچ جماعتي رحم نكرد و در اين ماجرا گروه وافري از بزرگان و علما و محدثان كشته شدند [1] .