يكي از شيعيان حضرت كه نامش در تاريخ ذكر نشده است وضعيت باورداشتي مردم را درباره ي امامت حضرت، براي امام عليه السلام تشريح مي كند و طي نامه اي براي امام پرده از اين واقعيت تلخ برمي دارد كه شماري به امامت حضرت باورمند نيستند. امام در پاسخ اين شيعه، نامه اي مي نگارد:

خداوند خردمندان را مخاطب ساخته... مردم درباره ي من چند دسته اند.

گروهي بينا و متمسك به حق و پيوسته به فرعي هستند كه برخاسته از اصل نبوت است و هيچ ترديدي درباره ي من ندارند و مرا پناهگاه خويش مي دانند.

گروهي ديگر حق را از اهلش نگرفته اند و چون دريانوردي هستند كه با موج آب جابه جا مي شوند و با آرامش موج آرام مي گيرند.

گروه سوم اسير دست شيطان شده، بر اثر حسد اهل حق را انكار مي كنند و به ياري باطل، حق و حقيقت را به كناري مي افكنند.

آنها را كه راست و چپ رفته اند ترك كن؛ چوپان هنگامي كه مي خواهد گله اش را جمع كند از سهلترين راه بهره گيري مي كند؛ از افشاي اسرار امامت خودداري كن و از قدرت طلبي و رياست جويي بپرهيز كه اين دو، انسان را به هلاكت مي افكند [1] .