باز در اين نامه امام اشاره مي كند كه شماري در امامت او شك دارند يا شماري به نام شيعه از راه حق منحرف گشته، به بيراهه مي روند:

هيچ يك از پدرانم رنجي را كه من از شك و ترديد اين گروه مي كشم، نكشيده است.



[ صفحه 163]



اگر امامت محدود و موقت تا اين زمان بود و آنگاه كسي ترديد مي كرد عذرش مقبول بود لكن فرمان خداوند مبني بر استمرار امر امامت است پس شك در اين امر چه معنايي دارد؟ [1] .