اين بزرگوار نيز يكي از وكلاي حضرتش به شمار مي رود. همان گونه كه در نامه ي امام به



[ صفحه 208]



اسحاق بن اسماعيل، به وكالت او تصريح شده است: اي اسحاق، بر تو و بر همه ي دوستانم سلام. خداوند همه ي شما را به توفيق خويش استوار گرداند. هر كس كه اين نامه ام را بخواند و از انحراف و كژي به حق بگرود بايد حق ما را به ابراهيم بن عبده بسپارد و او موظف است كه آن را به احمد بن اسحاق رازي برساند يا به هر كس كه احمد به او معرفي كرده است و اين رأي و دستور من است [1] .

آنچه در اين بخش از نامه افزون بر وكالت ابراهيم بن عبده و احمد بن اسحاق، مدنظر امام قرار گرفته، اين است كه «كساني كه نامه ام را خوانده اند و از كژروي به حق گراييده اند بايد حق ما را به ابراهيم بسپارند.»

پس آشكار است كساني كه احتمالا حقوق شرعي ائمه را به نمايندگان آنها مي سپارند ولي به حقيقت رو نياورده اند و داراي انحراف باورداشتي هستند، جزو ياران و اصحاب به شمار نمي روند؛ چرا كه امام عليه السلام اداي حقوق شرعي را فرع بر حقيقت جويي و به راه رسيدن يارانش مي داند.