در دوران پر اختناق ترين عصرهاي تاريخ اسلام، در يك عصر وحشت و تاريكي، در روزگار حكومت ارعاب و ترور خلفاي عباسي، يازدهمين ستاره ي درخشان آسمان ولايت در شهر تاريخي و معنوي مدينه در خانه ي امام هادي (ع) دهمين پيشواي اسلام پا به عرصه ي جهان نهاد.



[ صفحه 25]



دوران حكومت بني العباس يكي از تاريك ترين و پر اضطراب ترين دورانهاي تاريخ اسلام به شمار مي رود گر چه روي جبر زمان عده اي از خلفاي عباسي تظاهر به علم و ترويج دانش و دانشمندان مي نمودند ولي از نظر حكومت و اداري، اساس كار آنان بر پايه ي ظلم و بيدادگري و خونريزي و هتك حرمت مسلمانان نهاده شده بود، به حدي كه اعمال آنها كاملا با اعمال بني اميه قابل مقايسه بود چون بزرگترين افتخار و مباهات آنان در خونريزي و كشتار بي رحمانه ي مردم خلاصه مي گرديد...

يكي از مورخين اسلام در اين باره مي گويد:

«بني العباس در اثر كشتارهاي فجيع و بي رحمانه اي كه در سوريه و فلسطين و عراق مرتكب شدند بر مركب «خلافت» سوار شدند و در عصر حكومت آنان هميشه قتل و كشتار و خونريزي ادامه داشت ولي نه با ياغيان و دشمنان خارجي بلكه با مردم بي پناه و بيچاره، همان



[ صفحه 26]



افرادي كه ماليات حكومت را مي پرداختند و هنگام جهاد به زير پرچم دولت عباسي فراخوانده مي شدند...»

او در پايان سخن خود مي افزايد:

«روا نيست پنجاه صفحه از تاريخ به نام ستمگران و دژخيمان عباسي، اختصاص داده شود بلكه دوران حكومت آنان را مي توان در چند جمله ي زير خلاصه نمود: جنگيدند، خوردند، غارت كردند و بردند و سخن كوتاه تر آنكه: آنان در اثر طغيان، عرض و ناموس و خون و مال ديگران را بر خويشتن مباح و حلال دانستند» [1] .