او حجت بالغه ي پروردگار و آخرين آرزو و اميد بشريت است هر كس به زباني سخن در ستايش و منقبت او گويد و هر ملتي با لغتي او را مي خواند وقتي ما اختلاف لغتها، رنگ، اديان و مذاهب را از ميان برداريم همه را به يك عقيدت و يك شريعت درباره ي او خواهيم يافت.

انسانهائي كه در شرق دور انتظار بوداي مقدس را مي كشند در واقع چشم به راه او دوخته اند و اميدوارند كه او باز گردد و جهان را از اين شورش دلهره انگيز و اختلاف گشايش ناپذير برهاند آنان به «مهدي» نام بودا نهاده اند.

ملت يهود كه با اختلاف عقيده دارد: عزيز موسي يا هارون در سياهترين اعصار تاريخ جهان بازگشت خواهند كرد و به داد مردم دنيا خواهد رسيد در واقع دلش به هواي



[ صفحه 104]



مهدي موعود مي تپد.

ملت نصاري كه انتظار عيسي (ع) و «فادي» را مي كشند در واقع حجت خدا را مي طلبند چون مهدي موعود وارث خدا و نجات دهنده ي انسانيت از فتنه ها و شرور است.

بشر امروز با همه پيشرفتهاي افسانه وار كه در دانش هاي تجربي به هم رسانيده است در عين حال به ناتواني خجلت آور خود در حل گرفتاريها و مشكلات اخلاقي و رواني بشريت معترف است و انتظار منجي و مصلحي را مي كشد كه به اين همه نابسامانيهاي جهاني و انساني خاتمه بخشد [1] .