از آن جا كه غايب شدن امام و رهبر هر جمعيت، حادثه اي غيرطبيعي و نامأنوس است و تحمل مشكلات ناشي از آن براي نوع مردم دشوار مي باشد، پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و امامان پيشين، به تدريج مردم را با اين موضوع آشنا ساخته و افكار ايشان را براي پذيرش آن آماده مي كردند. اين تلاش، در عصر امام عسكري عليه السلام به صورت روشن تري به چشم مي خورد و جلوه بيشتري پيدا مي كند؛ زيرا آن حضرت، از يك طرف حضرت مهدي(عج) را تنها به شيعيان خاص و بسيار نزديك خود نشان مي داد و از طرف ديگر، تماس مستقيم شيعيان با خود حضرت عسكري عليه السلام نيز روز به روز محدودتر و كمتر مي شد، به طوري كه حتي در خود شهر سامراء، به مراجعات و مسايل شيعيان به وسيله نامه يا توسط نمايندگان خويش پاسخ مي دادند. آن حضرت با اين شيوه، به شيعيان فهماندند كه امام زمان مي تواند زنده بوده، ولي از نظر و چشم مردمان پنهان باشد.