با تمام دشمني ها و كينه توزي هايي كه درباريان عباسي به امام حسن عسكري عليه السلام داشتند، عظمت معنوي و فروغ كمالات او، به قدري آنان را تحت تأثير قرار مي داد كه ناگزير در برابر آن حضرت، سرتعظيم فرود مي آوردند و زبان به مدح و ستايش ايشان مي گشودند. احمد بن عبيدالله بن خاقان كه متصدي اراضي قم، و مأمور اخذ ماليات اين شهر بود مي گويد: «در سامراء هيچ يك از علويان را مانند حسن بن علي بن محمد نديدم و نام كسي را بهتر از او نشنيدم. خاندان او و تمام بني هاشم، او را بر سالخوردگان خود مقدم مي كردند. او همواره بر اميران و وزيران و نويسندگان و قاضيان و فقيهان مقدم بود. او جايگاه رفيعي در ميان مردم داشت و همه مردم در باره او به نيكي ياد مي كردند». عبيداللّه بن خاقان، يكي از سران دربار عباسي نيز مي گويد: «اگر خلافت از خاندان بني عباس بيرون رود، هيچ كس جز حسن عسكري سزاوار خلافت نيست؛ زيرا فضل، دانش، پارسايي، زهد، عبادت و اخلاق پسنديده او فراوان است».