اين توقيع بيانگر شيوه امام در تحكيم رهبري صالح در طايفه شيعه است تا مرجعيّت را براي رسيدگي به امور شيعيان سر و سامان بخشد واين امر براي قرون بعدي، به مثابه سنّتي حسنه در آيد.