اهل بيت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم پاكان و صادقاني هستند كه خداوند سبحان آنان را از پليدي مصون داشته است. اينان در علم و تقوا و ايمان و عمل و زهد و پرستش و اخلاص براي خداي بزرگ پيشواي مسلمانان مي باشند. آشكار است كه بارزترين جنبه تقويت كننده امامت، همان وابستگي به «الله» و اخلاص ورزيدن به خداست.

مردي به نام محمد شاكري كه در حضور امام عسكري بوده نقل كرده است: گاهي مي ديدم امام عليه السلام در محراب مي نشست و به سجده مي رفت. من مي خوابيدم وقتي چشم مي گشودم؛ مي ديدم كه آن حضرت هنوز در سجده است. [1] .

ابوهاشم جعفري مي گويد: روزي خدمت حضرت امام حسن عسكري عليه السلام شرفياب شدم در آن لحظه امام مشغول نوشتن چيزي بود. وقتي كه زمان نماز فرا رسيد، امام بلافاصله دست از نوشتن بركشيد و خود را براي اقامه نماز آماده ساخت. [2] و سپس به عبادت خدا مشغول شد.

كيفيت عبادت و تواضع حضرت در نماز به نحوي بود كه حتي افراد گمراه و مخالف ايشان با ديدن اين حالت، تغيير مي كردند و جذب مي شدند و شوق نماز در آنها ايجاد شده و به عبادت مي پرداختند.

نقل شده است آنگاه كه امام در زندان بسر مي برد، دربار عباسيان دو تن از



[ صفحه 386]



بدترين و فاسدترين مأموران خود را براي نگهباني از امام گماردند. اما آنان نيز در اثر برخورد نزديك با امام عليه السلام، از شرارت و بدكاري خود توبه كردند و آنچنان دگرگون شدند كه در عبادت و نماز به مراحلي عظيمي رسيدند. چون ديگر زندانيان از تغيير حال آن دو آگاهي پيدا كردند، آنها را فراخواندند و گفتند: واي بر شما! در مورد اين مرد بزرگ چه نظري داريد و چگونه مي انديشيد؟

گفتند: چه مي توانيم درباره اش بگوييم؟ كسي كه روزها به روزه و عبادت مي گذراند و شبها به عبادت و بندگي خدا مي پردازد. هر آنچه مي كند عبادت خداست و غير از مناجات با درگاه خدا سخني نمي گويد مگر آنكه در آن عمل و سخن عبادت خدا باشد. اي انسانها! وقتي كه آن حضرت بر ما نظر مي افكند، لرزه بر انداممان مي افتد و آنچنان قلبمان به لرزه مي افتد كه عنان از دستمان گسيخته مي شود؛ گويي با او همراه و همراز هستيم. [3] .



[ صفحه 387]