با رحلت امام هادي عليه السلام در سال دويست و پنجاه و چهار و به تنصيص آن حضرت، فرزندش امام عسكري عليه السلام به سمت امامت شيعيان اثني عشري منصوب گرديد. رواياتي كه در وصيت و تنصيص امام هادي عليه السلام درباره ي امامت فرزندش وارد شد، در بسياري از كتب حديثي و تاريخي شيعه، فراوان به چشم مي خورد. طبعا با توجه به وصيت و تنصيص امام هادي عليه السلام - كه از نظر شيعيان، نشانه ي صحت امامت امام بعدي است - آنان امام عسكري عليه السلام را به امامت پذيرفتند. يكپارچگي شيعيان، به جز شماري اندك، خود دليلي بر مقبوليت اين امر در جامعه ي شيعه آن روزگار است.

بنا به نقل سعد بن عبدالله جز عده يي كه امامت محمد بن علي - كه در زمان حيات پدرش امام هادي عليه السلام وفات كرد - را قبول داشتند و تعداد انگشت شماري كه جعفر بن علي را امام مي دانستند، اكثريت ياران امام هادي عليه السلام به امامت حضرت عسكري گردن نهادند.



[ صفحه 474]



پيروان جعفر بن علي، جعفريه ي خلص لقب يافتند. مسعودي، جمهور شيعه را از پيروان امام عسكري عليه السلام و فرزندش مي داند كه اين فرقه در تاريخ به قطعيه معروف شده اند.

عنوان قطعيه اشاره به گروهي است كه نوعا به مهدويت امام رحلت كرده اعتقاد نداشتند و بر رحلت امام پيشين قطع كرده و امامت امام بعدي را پذيرفته اند.

اين نام نخستين بار در برابر واقفه - كه پس از رحلت امام كاظم عليه السلام پديد آمدند - اطلاق شد.