حضرت امام حسن عسكري عليه السلام در بيست و هشت سالگي از فشار



[ صفحه 353]



رنج و تعب زندان بني عباس بيمار و ناتوان گرديد و در منزلي بستري شد و در روز جمعه هشتم ربيع الاول سال 260 وقت نماز بامداد به سراي باقي رحلت نمود، در حالي كه شب قبل نامه هاي بسياري به دست مبارك خود براي اهل مدينه نوشته بود. در آن وقت نزد حضرت حاضر نبود مگر جاريه ي آن جناب كه او را صيقل مي گفتند. و غلام آن جناب كه او را عقيد مي ناميدند و آن كسي كه مردم بر او مطلع نبودند، يعني حضرت صاحب الامر.

عقيد مي گويد:

در آن وقت امام حسن عسكري عليه السلام آبي طلبيد كه با مصطكي جوشانيده بودند و خواست كه بياشامد. چون حاضر كرديم، فرمود: اول آبي بياوريد كه نماز كنم.

چون آب آورديم، دستمالي در دامن خود گسترد و وضو ساخت و نماز بامداد را اداء كرد و قدح آب جوشانيده با مصطكي را گرفت تا بياشامد. از غايت ضعف و شدت مرض دست مباركش مي لرزيد و قدح بر دندانهاي شريفش مي خورد. چون آب را بياشاميد و صيقل قدح را گرفت، روح مقدسش به عالم قدس پرواز نمود. [1] .