امام دو سال و چند ماه از دوران امامتش را در زندان مهتدي بالله بود تا سرانجام مهتدي به دست غلامان كشته شد. پس از مرگ مهتدي امام آزاد گرديد و اين در سال 256 بود.

بلافاصله پسر عموي وي معتمد به جاي او نشست و باز بر امام حسن عسكري سخت گرفت و مكرر او را به زندان انداخت و شرايط بسيار سختي براي او مقرر كرد و حضرت را به بدترين زندانبان سپرد و دستور داد امام را شكنجه كنند.

مفيد - عليه الرحمه -مي نويسد: امام را به نحرير، خادم مخصوص خليفه سپردند تا نزد او زنداني شود. او بر حضرتش سخت مي گرفت و اذيتش مي كرد. زنش به او گفت: واي بر تو! از خدا بترس! نمي داني چه شخصيتي در منزل توست و شايستگي و خصوصيات اخلاقي حضرت را براي او بيان كرد و گفت: من از او بر تو نگرانم. نحرير گفت: او را ميان درندگان مي اندازم. از خليفه اجازه گرفت و همين كار را هم كرد و شك نداشت كه درندگان او را پاره پاره خواهند كرد. ولي امام را ديدند كه به نماز ايستاده و حيوانات درنده دور او حلقه زده اند. پس دستور داد آن حضرت را به خانه آوردند. [1] .

محمد بن اسماعيل علوي مي گويد: حضرت عسكري را نزد علي بن اوتاش زنداني كردند و اين مرد سرسخت ترين دشمنان آل محمد (ص) بوده و نسبت به فرزندان و خاندان آل ابي طالب بسيار با خشونت رفتار مي كرد. به او دستور داده بودند هر چه مي تواند نسبت به امام سختگيري و بدرفتاري كند.



[ صفحه 431]



مي گويد: يك روز نگذشت كه آن مرد صورت بر خاك نهاد و مانند غلامان در برابر امام به احترام ايستاد. از آن پس هميشه سر به زير بود و هنگامي كه حضرت از نزد او رفت، آن مرد از بهترين شيعيان خوش عقيده و از جمله ستايشگران حضرتش بود. [2] .