مسعودي مي نويسد: زماني كه معتمد عباسي امام حسن عسكري را زنداني كرد و به دست علي بن حزين سپرد، معتمد پيوسته از زندان سراغ امام را مي گرفت. علي بن حزين مي گفت: دائماً در عبادت است و روزها روزه مي گيرد و شبها نماز مي خواند. يكي از روزها معتمد از زندانبان سراغ امام را گرفت كه امام در چه حال است. باز علي بن حزين همان جواب را داد. معتمد گفت: همين ساعت به نزد او برو و سلام مرا به آن حضرت (ع) برسان و به او بگو: آزادي و به منزل خود برگرد.

علي بن حزين مي گويد: من به زندان آمدم. الاغ زين كرده اي ديدم و خدمت حضرت رسيدم. ديدم نشسته و لباس هاي خود را پوشيده. وقتي مرا ديد از جاي خود بلند شد. من پيام معتمد را به آن حضرت رساندم. حضرت سوار الاغ شد ولي حركت نكرد. پرسيدم: براي چه توقف فرموديد؟ فرمود: براي آن كه جعفر هم خارج شود. گفتم معتمد به من دستور داده تنها شما را آزاد كنم. فرمود: نزد معتمد برو و به او بگو مگر من و جعفر از يك خانواده نيستيم. اگر من برگردم و جعفر همراه من نباشد عيبي دارد كه بر تو مخفي نيست. زندانبان رفت و برگشت و گفت: معتمد جعفر را به خاطر شما آزاد كرد و گفت: من جعفر را به جنايتي كه در حق شما كرده بود و حرفي كه درباره ي شما زده بود زنداني كرده بودم. جعفر هم آزاد شد. سپس به همراه امام به خانه ي آن حضرت آمدند. [1] چه عالي سرده خموش:



تو آسمان مني من زمين به حيراني

كه دم به دم ز دل من چه چيز روياني



چه هاست در شكم اين جهان پيچاپيچ

گزو بزايد انا الحق و بانگ سبحاني



گهي بنالد و ناقه بزايد از شكمش

عصا بيفتد و گيرد طريق ثعباني



چمن نگر كه نمي گنجد از طرب در پوست

كه نقش چند بدو داد باغ روحاني



ببين تو قوت تفهيم نفس كلي را

كه خاك كودن از او شد مصور جاني



چو نفس كل همه كلي حجاب روپوش است

ز آفتاب جلالت كه نيستش ثاني



ز آفتاب قديمي كه از غروب بري است

كه نور روشن نه دلوي بود نه ميزاني





[ صفحه 432]





يگان يگان بنمايد هر آنچه كاشت خموش

كه حامله ست صدف ها ز در رباني