امام عسكري عليه السلام همانند پدران گرامي خود در توجه به عبادت خدا نمونه بود، هنگام نماز از هر كاري دست مي كشيد و چيزي را بر نماز مقدم نمي داشت، ابوهاشم جعفري مي گويد: «خدمت امام عسكري شرفياب شدم، امام مشغول نوشتن چيزي بود، وقت نماز فرا رسيد، امام نوشته را كنار گذاشت و به نماز ايستاد...». [1] .

كيفيت و چگونگي عبادت امام ديگران را به ياد خدا مي انداخت و گاه افراد گمراهي را اساسا عوض مي كرد و به راه مي آورد. وقتي كه امام در زندان «صالح بن وصيف» بود برخي از عباسيان از زندانبان خواستند بر امام سخت بگيرد. او دو نفر از بدترين مأموران خود را بر امام گماشت، امام آن دو در اثر معاشرت با امام دگرگون شدند و در عبادت و نماز به مرحله اي عظيم رسيدند.

زندانبان آن دو را فرا خواند و گفت: «واي بر شما، در مورد اين مرد چه وضعي داريد؟»

گفتند: «ما چه بگوييم در مورد كسي كه روزها روزه است و همه ي شب به عبادت مي ايستد و



[ صفحه 518]



به غير عبادت سخن نمي گويد و مشغول نمي شود، وقتي بر ما نظر مي افكند ما را لرزه مي گيرد و كنترل خود را از دست مي دهيم!...» [2] .