با وجود اينكه ايرانيان اين افتخار را دارند كه اهل تنها مملكتي هستند كه مذهب رسمي آن، مذهب شيعه دوازده امامي است، متاسفانه به نظر مي آيد كه مي بايد فقط به همين افتخار قانع باشند و از اين فراتر نروند.

با وجود اينكه هزار و صد و اندي سال از غيبت كبري هم مي گذرد، عموم مردم ما، درباره ي امامان خود چيز قابلي نمي دانند و فقط اسامي آنها را به ترتيب (آن هم به عنوان قسمتي از اعتقادات) از برمي كنند.

از ميان امام هاي ما، امام حسين عليه السلام بيشتر از همه مورد بحث واقع مي شود. و درباره ايشان، انواع كتابهاي مختلف اعم از كوچك و بزرگ و تحقيقي و غيرتحقيقي و احساسي و باارزش و كم ارزش و سنگين و سبك و غيره نوشته و چاپ و منتشر شده است.



[ صفحه 5]



پس ازامام حسين عليه السلام از نظر «معروفيت» حضرت علي عليه السلام قرار دارد كه درباره ي ايشان هم كم و بيش تا حدودي بحثهائي شده و كتابهائي - كه بدرد عموم مردم بخورد و فقط مخصوص به عده اي از فضلاء محترم نباشد - وجود دارد.

اما ساير ائمه ما (ع) تقريبا همگي غريب مانده اند و بحث درباره آنها يا نشده و يا اگر هم شده، چنان نبوده است كه درباره ي آنها ايجاد شناخت بنمايد تا شيعيان آن بزرگواران، همراه محبت آنها، درباره ي آنها معرفت هم داشته باشند.

كتاب حاضر ضمن اينكه ادعائي ندارد، به عنوان قدم اول در برطرف كردن اين نقيصه و پر كردن اين خلاء ترتيب يافته است و اميدوار است كه به اين منظور موفق شده باشد.