از ديرباز در ميان اعراب رسم بوده كه براي احترام شخص، به جاي ذكر نام او، نام فرزندش و نسبت او را ذكر مي كردند.

به طور كلي در همه جاي دنيا چيزي شبيه به اين مرسوم بوده ا ست و اكنون هم مرسوم مي باشد كه براي احترام شخص، نام خود او را ذكر نمي كنند بلكه او را به نام ديگري كه مي تواند به هر حال خوشايند او باشد، مي نامند.

در ميان اعراب، داشتن فرزند ذكور، افتخاري بود و لذا اعراب خوش داشتند كه آنها را به نام فرزند ذكورشان بخوانند و مثلا اگر كسي نامش محمد بود و پسري به نام علي داشت و ضمنا داراي صفت خوبي هم (مثلا سخاوت) بود،او را اين طور خطاب مي كردند و مي گفتند ابوعلي محمدالسخي يعني در ابتدا



[ صفحه 13]



كنيه شخص و سپس نام و آنگاه لقب او را مي آوردند.

در مثال بالا ابوعلي كنيه و محمد و اسم و سخي لقب شخص مي شود. چون فرزند امام حسن عسكري عليه السلام حضرت امام زمان (ع) مي باشد و ايشان هم همنام حضرت رسول اكرم (ص) مي باشند، به همين خاطر كنيه حضرت امام حسن عسكري ابومحمد مي باشد.



[ صفحه 14]