خلفاء بني عباس در ظاهر سعي زيادي در حفظ و رعايت احترام ائمه عليهم السلام مي كردند. [1] .

اما در باطن از آنجا كه همواره عظمت شخصيت آنها به وجه بارزي نمايان بود و همه مردم احترام آنها را مي داشتند، خلفاء همواره نسبت به آنها حسد مي بردند زيرا مي ديدند كه مردم خلفاء از روي ترس و يا به سبب احتياج و يا انتظاري كه از آنها داشتند، احترام مي نمايند و اين موضوع به آتش حسد آنها دامن مي زد و آنها را مراقب نگه مي داشت و وادر مي كرد كه كوچكترين فرصت ها را هم براي كوچك كردن ائمه عليهم السلام در انظار مردم، از دست ندهند. [2] .



[ صفحه 42]



مثلا دعوت از امام باقر (ع) در سن كهولت براي تيراندازي و تشكيل جلسه مناظره حضرت امام رضا (ع) با علماي اديان و ملل مختلفه و نيز مناظره حضرت امام محمدتقي (ع) با بزرگان علما و قضات آن زمان و نيز موضوع مسكن دادن امام علي النقي (ع) در كاروانسرا و استقبال نكردن از ايشان و بي احترامي هائي كه متوكل مخصوصا ترتيب مي داد اما هرگز به هدف خود نمي رسيد، چند نمونه اي از بسيار است.

امام حسن عسكري عليه السلام هم با نانجيبي همزمان بود و از اين طور چيزها بركنار نبود و در زير فقط به ذكر و نمونه اكتفا مي شود و از ذكر نمونه هاي بيشتر براي رعايت اختصار صرفنظر مي گردد.