امام نسبت به شيعيان، از پدر و مادرها نسبت به فرزندان خود مهربانتر است و تمام هم و غم امام، آن است كه ضررهاي آخرتي و دنيائي را از شيعيان (و در درجه بعد، مسلمين و درجه بعد كليه ي افراد بشر) دفع و منافع آخرتي و دنيائي را براي آنها جلب نمايد.

از ائمه ما عليهم السلام روايات زيادي وجود دارد كه چگونه مراقب و مواظب حال شيعيان خود بوده اند و چگونه آنها را از خطراتي حفظ كرده اند و چگونه در لحظات مخصوصي با رساندن يك كلمه يا يك دستخط به آنها، آنها را نجات داده اند و يا به هدايت رسانده اند و روايات وارده در اين باب زياد است و از آنجا كه بنا را بر اختصار گذاشته ايم نمي توانيم به ذكر همه بپردازيم فقط به چند مورد اكتفا مي كنيم:



[ صفحه 104]