عيسي بن مهدي جوهري مي گفت كه ما با يك گروه هفتاد نفري به سامراء رفته بوديم كه به امام حسن عسكري عليه السلام براي تولد فرزند بزرگوارش تبريك بگوئيم.

وقتي كه به خدمت «امام عليه السلام» رسيديم، نتوانستيم خودداري كنيم و گريه شوق امان نداد و بي اختيار گريه سر داديم.

آن حضرت اظهار رضايت فرمودند و گفتند در اين زمانه شما به دين حق متدين هستيد. و خوشا به حال شما باشد و كارهاي خوب شما هم باعث روشني چشم ما است. بعد بدون اينكه يكي از ما از حضرت سئوال بنمايد، خودشان پيشقدم شده و جواب سئوالاتي را كه مي خواستيم بنمائيم دادند و اين موضوع باعث تحكيم هر چه بيشتر ايمان در قلوبمان مي گرديد.



[ صفحه 113]



آري، وقتي كه هفتاد نفر به طور دسته جمعي رهسپار سامراء مي شوند كه خدمت امام براي تولد مبارك فرزندشان تبريك بگويند، و نيز مسائل و مشكلات علمي مورد اشكالشان را از ايشان سئوال كنند، معلوم است كه چنين اشخاصي، از يك ايمان نسبتا قوي برخوردار هستند. حضرت امام عليه السلام در آن دوره اي كه از هر طرف محصور و مسدود و محدود بودند و امكانات ظاهري شان خيلي ضعيف بود، در چنين مواقعي و مواضعي به اين طريق به حفظ و تقويت ايمان شيعيان خود مي پرداختند. و چنين كردند كه تشيع كم كم قوي و ريشه دار و محكم شد و توانست بعدها بروي پاي خود بايستد.



[ صفحه 114]