اسحاق كندي كه در زمان خود فيلسوف بزرگي بود، از آنجا كه قرآن را نزد اهلبيت پيامبر نياموخته بود، آن كتاب كريم، را خيلي خوب درك نكرده و بعضي قسمتهايش را بد فهميده بود و لذا در بعضي از قسمتهاي كتاب به قول خودش تناقض كشف كرده بود!! او بسيار از اين موضوع خوشحال بود و پيش خود مي انديشيد كه كتابي بنويسد و تناقضات قرآن را در آن بياورد و براي هميشه مشهور و معروف شود.

از طرف ديگر اگر چنين كتابي نوشته مي شد از آنجا كه مردم هنوز از جهت عقلي و استدلالي ديني ضعيف بودند و حق را از باطل نمي توانستند بشناسند، اين خطر وجود داشت كه آنچه را كه او نوشته بود، فهميده و نفهميده قبول كنند و اين تصور برايشان پيش بيايد كه آن مرد درست نوشته و قرآن واقعا تناقض دارد! و دين و اعتقاد مردم نسبت به قرآن و وحي



[ صفحه 130]



سست شده و حرفها و بحثها در اين باره زياد شود و باطل شايع شده و حق مخي بماند و دين از دست برود و لذا آن حضرت در اين وضع به يكي از شاگردان آن فيلسوف مطالبي آموخت و او را براي منصرف كردن او، اعزام داشت.

آن شاگرد هم بنابر توصيه ي آن حضرت به خدمت استادش رفت و مدتي خدمتش را كرد و بسيار نسبت به او ادب به خرج مي داد تا اينكه كم كم دوستي و ملاطفت بين آنان ايجاد شد.

پس از مدتي كه چنين بود، شاگرد از استاد پرسيد به چه مشغولي و استاد او را از موضوع آگاه كرد، شاگرد گفت: اما كار تو يك اشكال مهم دارد، و استاد كه منتظر چنين چيزي نبود با عجله پرسيد كه هان! چه اشكالي دارد؟! شاگرد گفت: اشكال آن اين است كه آن معني اي كه تو از قرآن مي فهمي، ممكن است با آن معني كه واقعا قرآن دارد، فرق داشته باشد و لذا ممكن است اهل فن بفهمند كه تناقضي در كار نبوده و بر تو ايراد بگيرند و اهميتت كم شود.

آن فيلسوف مدتي انديشيد و سپس به شاگرد گفت: دوباره بگو و شاگرد دوباره گفت و فيلسوف كاملا فهميد آنگاه او از شاگرد خود پرسيد كه چه كسي اين موضوع را به تو گفته است؟ و شاگرد از جواب صحيح طفره رفت اما استاد سماجت به خرج داد و بالاخره از او اعتراف كشيد كه آن را امام (ع) به او تعليم كرده است.

اسحاق كندي فيلسوف معروف پس ازدرك قضيه گفت:



[ صفحه 131]



آري! آري! علم واقعي و صحيح نزد اين خانواده (خانواده ي امامت) است و اينگونه هدايت ها خارج نمي شود مگر ازنزد ايشان. آنگاه آنچه از يادداشت ها كه درباره كتابش تهيه ديده بود، همه را سوزاند...

آري حتي علما و فلاسفه ي زمان هم، همه اعتراف به ارجحيت و فضل و كمال اين خانواده داشتند. اما آنها هم گمراه بودند و نمي رفتند علم خود را از آنها اخذ كنند و به چيز قليل و ضعيف و غلط و انحرافي اي كه از روي ترجمه هاي كتب يوناني و غيره، بدست مي آوردند دلخوش بودند. چه فرق بود بين خليفه كه آن حضرت را دور از مردم (چه در زندان و چه در تحت نظر) نگاه مي داشت و اسحاق كندي كه براي نيازمندي هاي فكري و فلسفي خود، به خرافات يوناني و هندي متوسل مي شد اما به طرف چشمه ي پاك و زلال و غني علوم واقعي كه نزد خاندان نبوت بود نمي رفت!!

آري آن امام عليه السلام در آن دوره هاي سخت، با آن همه دشمنان و گمراهان داخلي و خارجي به اين صورت غم امت را مي خورد و اين گونه در حفظ و دفاع از دين مي كوشيد و امت مسلمين را از گمراهي هائي كه به اينصورت ها داشت پيدا مي شد نجات مي داد و به اين ترتيب خطرات را از دين جدش دفع مي نمود. تا اينكه بالاخره دين و اعتقادات ديني به صورتي كه مي بينيم، حفظ شده و به ما رسيد و همواره هم محفوظ خواهد ماند.



[ صفحه 135]