روزي شخصي امام حسن عسكري عليه السلام را در آن هنگام كه كودك بود مشاهده كرد كه در كنار عده اي از كودكان كه بازي مي كردند ايستاده است و گريه مي كند. او پنداشت كه علت گريه ي امام، نداشتن اسباب بازي است، از اين رو نزد حضرت رفت و گفت: «ناراحت نباش، اي پسر رسول خدا! من برايت اسباب بازي مي خرم!»

امام با ناراحتي فرمود:

«يا قليل العقل! ما للّعب خلقنا.»

«اي كم عقل ما براي بازي آفريده نشده ايم؟»

او با تعجب گفت: «پس براي چه خلق شده ايد؟»

فرمود:

«للعلم و العبادة.»

«براي دانش و پرستش»

او گفت: «از كجا اين را مي گويي؟»



[ صفحه 23]



فرمود: «زيرا خداوند فرموده:

«افحسبتم انما خلقناكم عبثا و انكم الينا لا ترجعون.» [1] .

«آيا گمان مي كنيد كه شما را بيهوده (و براي بازي) آفريده ايم و شما به ما بازگشت نمي كنيد؟»

او گفت: «با آنكه كودك هستي و گناهي بر تو نيست چرا اينگونه منقلب هستي و از خدا مي ترسي؟»

حضرت فرمود: «مادرم را ديدم كه با هيزم هاي بزرگ، آتش روشن مي كرد و آتش را از هيزم هاي كوچك شروع نمود. من ترس آن دارم كه از هيزم هاي كوچك دوزخ باشم؟»

او گفت: «مرا موعظه و نصيحتي نما.»

امام عليه السلام اشعاري در بي وفايي دنيا خواند:



أري الدنيا تجهّز بانطلاق

مشمّرة علي قدم و ساق



فلا الدنيا بباقية لحي

و لا حي علي الدنيا بباق



كان الموت و الحدثان فيها

الي نفس الفتي فرسا سباق



فيا مغرور بالدنيا رويدا

و منها خذ لنفسك بالوثاق [2] .



[ صفحه 24]



«دنيا را مي بينم كه گويا پاچه هايش را بالا زده و با سرعت در حال دويدن است.

دنيا براي هيچ جانداري باقي نخواهد ماند و به كسي وفا نخواهد نمود.

گويا مرگ و حوادث ناگوار سوار بر اسبي تيزرو براي گرفتن جان آدمي مي دود.

پس اي دلباخته ي به دنيا! لحظه اي درنگ كن و براي سفر بي بازگشت آخرت توشه اي برگير.»



[ صفحه 25]